Unconditional Love, By Irene
In het vorige blog heb ik al het één en ander uitgelegd over gedrag dat hoger bewuste kinderen kunnen vertonen waarvan je zou kunnen denken dat het ‘on(aan)gepast’ gedrag is en waar je als ouder of omgeving ‘last’ van zou kunnen hebben.
Ik kijk altijd meteen in zulke gevallen of ik een behoefte kan ontdekken die eronder schuil gaat. Dat het heftige gedrag een uiting is – vaak onhandig gebracht – van een behoefte waar het kind zelf op dat moment niet van weet dat het speelt of dat het dit niet onder woorden kan brengen.
Andere manier van denken
Zeker bij jonge kinderen in het algemeen (ook na de fase van het leren gebruiken van taal), is er sprake van ‘beelddenken’, of anders genoemd ‘visueel ruimtelijk denken’. Bij veel kinderen die opgroeien en in het maatschappelijke systeem geraken, verandert die manier van denken vaak in ’taaldenken’/’lineair denken’. Dit meestal door de manier waarop de maatschappij in elkaar steekt en de ervaring van hoe de meesten van ons opgegroeid zijn. Er wordt gestimuleerd alles met taal, geschreven of gesproken, op te lossen en door afraken van wie je werkelijk bent, kan de beelddenk-mogelijkheid weggestopt raken. Sommige mensen behouden de mogelijkheid echter en hoger bewuste kinderen maken er altijd (ook) wel gebruik van.
Bij beelddenken is er sprake van een manier van denken vanuit het geheel, het overzicht. Heel ruimtelijk en er is meestal sprake van het denken in beelden (zoals de naam al zegt). Denken in beelden gaat heel snel maar er komen vaak ook heel veel beelden bij naar voren. Heb het over een stoel en een taaldenker ziet de letters ‘stoel’ of ‘hoort’ het woord in zichzelf. Een beelddenker ziet een stoel voor zich die, omdat ruimtelijk gedacht wordt van alle kanten bekeken kan worden. Zelfs van kanten die niet direct zichtbaar zijn. Vandaar de letterverwarring bij dyslectici (in mijn ogen beelddenkers die wat nadeel ondervinden van het beelddenken en de voordelen nog niet altijd kunnen benutten) want hetzelfde gebeurt met letters: een d kunnen ze ook zien als b en als je ze ondersteboven ziet heb je ook nog p en q. Ga er maar aanstaan!
Associatie
Naast dingen van alle kanten kunnen zien, wordt er in al die snelle beelden ook geassocieerd: de stoel waar ik nu op zit, zit niet lekker; oma’s stoel, die zat zo lekker – schommelstoel en ik ben een keer van de stoel afgevallen en toen had ik een gat in mijn hoofd en toen moest ik naar de dokter enz… enz…. Dit allemaal in snelle video’s die van de hak op de tak springen. Daar kun je intern onrustig van worden maar ook afgeleid, druk, onzeker…. Die emoties kunnen weer problemen met leren veroorzaken en letterverwarring in de hand werken want er wordt vaak niet geheel met compassie gereageerd op genoemd gedrag. Wat de emotionele lading dan ook weer kan versterken.
Het zien van de voordelen van deze manier van denken kan zowel voor het kind als de omgeving nuttig zijn. Dit werkt een steviger en reëler zelfbeeld op dan het gedrag dat eruit voortvloeit te veroordelen en zorgt daarmee dat een betere en meer gerichte concentratie mogelijk is. Dan komen de voordelen van deze manier van denken in beeld: bijvoorbeeld het hele snelle denken en alles van verschillenden kanten kunnen bekijken, kan meerdere oplossingen opleveren die dan ook nog vlot getoetst kunnen worden op geschiktheid, haalbaarheid en efficiëntie. Ook gevoelens kunnen meegenomen worden hierin waardoor met empathie naar de situatie gekeken kan worden.
Woorden geven aan wat er in je om gaat
Er kan een ‘probleem’ optreden bij het denken in beelden en dat komt omdat vooral de rechter hersenhelft ingezet wordt. En taal zit in de linker hersenhelft. Dus het vinden van woorden voor hetgeen over gedacht wordt, kan lastiger zijn doordat de signalen via de hersenbalk naar de andere hersenhelft moeten reizen en het kan veel oefening vergen om die woorden te gaan vinden. Ook is er door het ruimtelijke denken sprake van een veelomvattend geheel van beelden en gevoelens. Met name kinderen verliezen daardoor snel het overzicht. Ook dat is leerbaar om daarmee om te gaan maar wordt niet standaard aangeboden in de maatschappij (veelal vanwege lineair denkende mensen op de plekken die aangeven hoe het ‘hoort’ en hoe je zelf en de meesten om je heen zijn opgegroeid). Het is geen onwil dat kinderen verstrikt raken in emoties en daardoor soms onhandig reageren: het lukt ze niet altijd een weg te vinden in het web van onsamenhangende gedachten en emoties. Je kunt je kind leren zijn emoties, gevoelens en gedachten onder woorden te leren brengen door te benoemen wat je zelf ziet.
Zie voor meer informatie en hulp bij problemen bij beelddenken/dyslexie bijvoorbeeld de website ‘Kindertalenten’ van Tineke Verdoes.
Informatie over gevoelens en gedachten onder woorden leren brengen? Bijvoorbeeld Geweldloos Communiceren van Marshall Rosenberg.
Anderen geen pijn doen
Naar mate kinderen hoger frequent zijn, zijn ze meer verbonden met het Eenheidsbewustzijn en aangezien ze weten, voelen en ervaren dat iedereen met elkaar verbonden is, kunnen ze anderen eigenlijk ook geen pijn doen. Daarin kun je globaal een verschil aanwijzen in kinderen die in meer temperamentvol zijn en zij die dit niet of minder zijn. Temperamentvolle kinderen kunnen in hun gerichtheid op bijvoorbeeld rechtvaardigheid en sterke behoefte om zich niet van hun kern af te laten duwen, soms per ongeluk iemand anders toch pijn doen. Je kunt ervan uitgaan dat ze dat niet willen maar soms is het gebeuren sterker dan henzelf. Bijvoorbeeld doordat ze het overzicht kwijt zijn geraakt in hun emoties.
Kinderen die niet of minder strong-willed zijn, doen liever zichzelf pijn dan een ander. In
deze maatschappij wordt het belangrijk gevonden dat je voor jezelf opkomt. Deze kinderen kunnen dit niet echt. Althans niet op de manier die ze vaak zien: met terugslaan en schelden en dergelijke. Ze kunnen wel andere manieren leren, bijvoorbeeld zelfverzekerd worden waardoor ze zichzelf duidelijk neer kunnen zetten en anderen niet over die grenzen heen (laten) gaan.
De uitdrukking ‘schelden doet geen pijn’ gaat overigens echt niet op, weten zij: de frequentie van scheldwoorden is heel laag en doet je werkelijk geweld aan. Voor een idee van wat schelden doet kun je bij het werk van de Japanner Masaru Emoto kijken die water liet bevriezen en de kristallen fotografeerde. Water waartegen gescholden was, vertoont onvolkomen en niet-symmetrische patronen terwijl water waar woorden van liefde tegen gesproken waren prachtige symmetrische, harmonische kristallen laat zien.
Aanraken en in ogen kijken
Hoger frequente kinderen voelen veel meer aan dan de meeste mensen. Gevoelens van anderen; dat iemand iets anders zegt dan hij uitstraalt; tot en met letterlijk oppikken wat iemand denkt (telepathie). Als iemand lager frequente emoties (gewoon al boos zijn of wraakgevoelens koesteren hebben een lage trilling) in zich heeft, wordt dat niet als prettig ervaren. Hoe meer je als (hoog)gevoelig persoon in je kracht staat, des te beter ermee omgegaan kan worden maar het voelt niet aangenaam. Als zo iemand je dan ook nog aanraakt, kan er een schok door je heen gaan.
Ook als een kind wordt gevraagd iemand aan te kijken (‘want ik praat tegen je en dan hoor je me in de ogen te kijken’; dit wordt ‘respectvol zijn’ genoemd), kan dat als schokkend ervaren worden. Zeker voor kinderen die niet goed in hun kracht staan, is dit heel vervelend. Voor deze kinderen is het respectvol ze niet zonder meer aan te raken en ze het te gunnen langs je heen te kijken. Het betekent niet dat ze niet respectvol zijn naar de persoon waar ze tegen praten: het doet ze soms letterlijk pijn. Strong-willed kinderen kunnen je dan juist heel uitdagend aankijken. Ze spiegelen je emotie terug en vragen daarmee te kijken naar wat er in jezelf huist aan lagere emoties en gedachten en daarmee iets te doen.
Uitleg
Deze kinderen hebben door het hun bewustzijn van de Eenheid al meer oog voor hoe dingen op andere mensen overkomen maar zijn ook door hun hogere bewustzijn vaak meer in contact met hun kern waardoor ze volwassener uitleg van situaties beter begrijpen. Kindertaal is eigenlijk niet nodig – wordt vaak ook niet echt gewaardeerd: ze willen graag als volwaardige mensen behandeld worden. Regels zijn niet of minder nodig want ze snappen in principe dat gooien met blokken een ander of spullen kan beschadigen. Soms krijgt een emotie de overhand – dat is overmacht en hebben we allemaal weleens – maar uitleg is na bedaren mede door empathische benadering (emoties onder woorden brengen vanuit verbinding; niet vanuit afzondering) voldoende; straf is niet nodig en werkt eerder averechts.
Kijk voor diepere informatie over begeleiden van kinderen zonder straffen en belonen bijvoorbeeld bij (Onvoorwaardelijk Ouderschap van Alfie Kohn).
In verbinding gaan
Dit zijn weer een aantal voorbeelden waarin (hoger bewuste) kinderen anders kunnen reageren en dat er andere mechanismen aan ten grondslag liggen dan je in eerste instantie verwacht. Waardoor je er anders op kunt reageren en het kind zich gezien en gehoord voelt. Ook al snap je niet meteen wat er aan de hand is: je poging om verder te kijken dan het gedrag, wordt meteen gewaardeerd en laat je meteen in verbinding gaan wat hun grote behoefte daarvoor meteen al vervult.
