Kyra, By Irene (Intuitiëf potret)
Dit artikel is op de website van mijn vader ‘Running Fox’ verschenen in januari 2013 onder de naam ‘Kira, een kleine geboorte’ als onderdeel van nieuwsbrief 89: ‘Zwanger: communiceren met je ongeboren kind’. In de tussenliggende jaren is er veel gebeurd en inmiddels hebben sommige aspecten zich verdiept waardoor het ik er nu iets anders over lijk te denken maar het onderstaande was toen mijn waarheid. Ik werk in het artikel een en ander uit met betrekking tot hoe ik het leven bekijk, naar aanleiding van het boek ‘Mama, luister je’ van Rozemarijn Roes. Nog steeds vind ik dit een fijn boek om inzichten uit te halen rondom de nieuwe kijk op conceptie, geboorte en opgroeiende kinderen.
Transformeren van patronen
Rosemarijn Roes schrijft in haar boek ‘Mama, luister je’ niet alleen over het contact dat mogelijk is met de ziel van een kind voordát het geboren wordt, ook refereert ze aan de opdrachten waarmee de zielen komen. Zeker in deze fase van bewustwording van de mensheid op Aarde, waarin vele hoogontwikkelde zielen op aarde incarneren om te assisteren in de groei van het bewustzijn, hebben velen een taak die voorbij het doorleven en transformeren van de eigen patronen gaat.
Lange tijd kwamen zielen naar de Aarde om te leren van processen die in de dualiteit die hier op Aarde heerst, goed doorleefd konden worden. De tegengestelde emoties die in onze dimensie op Aarde tot uiting komen, zijn uitermate geschikt om de ziel in bewustzijn te laten groeien. Daar zijn de meeste mensen heden ten dage nog mee bezig. Zo niet de hoogontwikkelde, evenwichtige zielen die tegenwoordig voornamelijk incarneren. Zij spiegelen wel de mensen om zich heen zodat die hun lessen kunnen leren, en hebben, zoals de auteur van het boekje stelt, dikwijls hun stabiele kern versluierd om de mensen om zich heen beter te kunnen raken in hun gevoel. Hierdoor líjken deze kinderen niet altijd evenwichtig, maar Zíjn ze dat in hun kern wel.
De emoties die nog ervaren en doorleefd mogen worden, zodat de ziel groeit, worden aangeraakt in de ziel door gebeurtenissen om de ziel heen. Doordat de ziel overtuigingen heeft en daar naar handelt, wordt er door de omgeving op gereageerd en die reactie raakt een snaar in de ziel. Irritatie maar ook bewondering voor een ander is een teken dat er iets geleerd en daarna getransformeerd mag worden. Rosemarijn beschrijft wat kinderen kunnen spiegelen naar hun omgeving en wat daaruit te leren valt.
Spiegelen
Een hele sterke persoonlijke ervaring van mijzelf was het volgende. Ik val regelmatig in op basisscholen voor een afwezige leerkracht. Jaren geleden zou ik op een dag invallen en ik merkte ’s ochtends al dat ik niet goed in mijn kracht zat. Het lukte me niet me goed te aarden, had zelfs rode sokken aangedaan om de aarding te bevorderen, maar het lukte niet. De klas ging aan het werk maar één jongen was steeds aan het uitdagen. Opmerkingen maken; iets laten vallen; iemand aanstoten. Veel leerkrachten zouden het ‘lastige’ kind streng toegesproken hebben; eventueel strafwerk gegeven of in uiterst geval de klas uit gestuurd hebben. In ieder geval zou de ‘schuld’ bij het kind gelegd worden.
Natuurlijk sprak ook ik hem streng toe maar omdat ik dit niet vanuit mijn kracht, mijn hart deed, kwam het niet aan en hij ging door met dit gedrag. Nu was ik me al snel bewust van de spiegel die dit kind mij voorhield: het kind zocht naar míjn grenzen (dit doen veel kinderen!). Die vanuit mijn hart. De jongen zocht niet naar de grenzen die vanuit autoriteit gesteld werden maar die vanuit respect. Hij had geen respect voor mij omdat ik op dat moment nog geen respect had voor mezelf, voor mijn grenzen. Ik probeerde te aarden tijdens de les, wat niet lukte. Toen de kinderen buiten speelden, heb ik zelfs even mijn schoenen uitgedaan om mijn voeten te masseren en kon ik mezelf uiteindelijk aarden. En daarmee mezelf centreren en in m’n kracht komen. Ik had mijn gebrek aan zelfvertrouwen van dat moment getransformeerd.
Terug in de klas zag ik de jongen al kijken: ‘hoe kan ik juf nu weer dwarszitten?’. Één blik en één opmerking om de grens vanuit mijn hart aan te geven was genoeg en de rest van de dag was hij de rust zelve en had het ‘vervelende’ gedrag volledig laten vallen.
Dikwijls heb ik lessen geleerd om het respect voor mezelf te leren vinden. Door op deze manier naar mijn ervaringen te kijken heb ik de onderliggende patronen – in dit geval het laten overschrijden van mijn grenzen – leren kennen. Hierdoor kon ik de bijbehorende belemmerende emoties – te weinig zelfvertrouwen en respect voor mezelf – transformeren. Op deze manier heb ik al meerdere patronen weten op te lossen. Door zodanig naar gebeurtenissen te kijken en ermee om te gaan is mijn leven er een stuk makkelijker, interessanter en leuker op geworden.
Contact met ongeboren kinderen
Het andere onderwerp in Rosemarijns boek is het contact dat je al kunt hebben met de zielen voordat ze geboren worden om zo bewuster met hun en je eigen levensopdracht om te gaan.
Mijn eerste ervaring met het contact met ongeboren kinderen was toen ik met mijn zus Simone bij Tineke van der Giessen van het ‘Center of the Soul’ terechtkwam. In dat stadium in mijn leven was ik nog heel erg bezig mezelf weer terug te vinden. Mijn gevoel was afgesloten geraakt doordat wat ik voelde niet overeen kwam met wat tegen mij gezegd werd en mijn reactie was er één van mezelf terugtrekken. Tineke leerde me voor het eerst dat ik energetisch weer in balans kon komen. De link met de spirituele wereld was nog erg ver weggestopt.
Toen bij Tineke een connectie werd gecreëerd tussen drie zussen: Simone en ik aan deze kant en onze bij stil geboren zus Judith in een spirituele dimensie (zie het artikel: ‘Zussen en hun bijzondere samenwerking’ geschreven door Simone in dezelfde nieuwsbrief van onze vader Hans Brockhuis) en er in die samenkomst een soort tussenruimte werd gecreëerd voor ongeboren kinderen was dat voor mij heel onwerkelijk. Ik ‘zag’ het wel gebeuren maar hoe het precies zat? Ik wist het niet. Pas jaren later ontstond er langzaam een duidelijker beeld van hoe het in elkaar stak.
Een paar jaar later maakte ik een ‘kleine geboorte’ mee, zoals Rosemarijn Roes het noemt. Een miskraam. Ik voelde een sterk contact met de ziel die naar ik aannam bij mij zou komen maar toen ze zich terugtrok, liet ze een groot gevoel van ontreddering achter. Achteraf voor mij een moment van ommekeer: langzamerhand leerde ik steeds meer op mezelf vertrouwen maar in die tijd was ik erg verdrietig dat ze niet kwam en hoopte dat ze later nog zou komen – ik had het boek van Rosemarijn al gelezen dat dit kon, dus waarom niet?
Toen mijn tweede zoon onderweg was en ik ’s avonds in het donker met mijn oudste zoon van net een jaar op zijn kamertje zat om hem z’n avondvoeding te geven voor het slapen, ging ik ‘voelen’ naar het kind in mijn buik. Wie ben jij? Ik voelde een bekend iemand en begreep dat het de ziel van mijn dochter was die maar kort bij me was geweest, zoals ik toen dacht. Maar ‘wist’ ook meteen dat ze weer niet zou komen.
Ik was verdrietig; wilde haar graag bij me hebben, haar zien en vasthouden en toentertijd zag ik nog niet dat ik toch contact met haar kon hebben en houden. Ineens was het alsof ze een stukje van haarzelf aan me gaf en dat dit de ziel was van het kind dat nu bij me zou komen. Ik snapte het niet echt toen maar het gaf wel een gevoel van vrede met de situatie. Ze leek wat dichterbij. Tegenwoordig denk ik dat beide zielen verbonden zijn met dezelfde hogere ziel. Uiteindelijk hebben we ons derde kind, nu een meisje, genoemd zoals we dit eerste meisje genoemd zouden hebben.
Kyra
Jaren later was ik bij een ander medium, Anneke Biersteker, en daar kreeg ik weer contact met dat eerste meisje. Ze zocht contact en bleek het jammer te vinden dat ik haar niet toeliet in mijn leven. Ik mocht haar een plaatsje geven: ook zij is mijn dochter en als ik wilde kon ik contact met haar hebben. Dat was een openbaring! Het voelde voor mij niet prettig haar bij de naam te noemen die ze gekregen zou hebben als ze wel geboren was omdat de dochter die wel gekomen was nu zo heet en ik zocht naar een naam die dezelfde soort energie heeft; die bij haar past. Dat werd Kyra. (Eerst was dit Kira omdat dat dichterbij de oorspronkelijke naam ligt maar nu voelt Kyra beter passend) Tegenwoordig heb ik vaak contact met Kyra. Ik wist inmiddels dat ze niet in deze tijd hier op aarde geboren wordt; ze heeft daar een missie. Ik voel haar vaak in combinatie met mijn zus Judith: ze hebben beiden een connectie met die tussenruimte, zoals ook wordt beschreven in het artikel van Simone: Zussen en onze bijzondere samenwerking.
Die tussenruimte bleef voor mij nog vaag. Ik wist nu dat zielen die geboren gaan worden in een soort tussenruimte – met groene energie – komen om hun opdracht voor het nieuwe aardse leven vorm te geven en te wennen aan de zwaardere energie van de aarde voordat ze incarneren. In het bijzonder voor de zielen met heel hoge frequentie zoals die nu vaker naar de aarde komen, is dit heel belangrijk. Zo kunnen ze hun hoge energie beter vasthouden en zich hun opdracht beter herinneren. Wat de connectie was met de ruimte die ontstaan was in de samenwerking tussen Judith, Simone en ik, wist ik nog steeds niet.
Deze zomer (2012) hoorde ik van mijn vriendin – ook Judith geheten – dat ze contact had met de ziel die later bij haar geboren gaat worden. Ik voelde dat deze ziel een hoge energie heeft en vertelde Judith over de tussenruimte. In september, terwijl ik met Judith aan het whattsappen was kreeg ik een heel sterk contact met Anna. Zo duidelijk had ik een ziel vanuit een hogere dimensie nog niet gevoeld. Ze wilde dat ik aan haar moeder duidelijk maakte dat ze zou komen én met een hoog bewustzijn zodat zij en haar vriend zich, als hun ouders, goed kunnen voorbereiden op haar komst zodat ze haar hoge energie zou kunnen blijven behouden. Vriendin Judith en ik belandden beiden in een spoedcursus spirituele ontwikkeling. Bij mij zijn de processen van transformatie van belemmerende stukken in patronen dusdanig getransformeerd dat ik een veel sterkere verbinding heb met onze aardse dimensie en daardoor kon mijn link met de hogere dimensies ineens sterk verdiept worden.
Zo probeerde ik een week later contact te maken met mijn begeleider. Dat contact was ook ineens veel sterker en daarna kwam Kyra. Ze wilde me meenemen ergens naar toe. Beiden probeerden me zover te krijgen dat ik buiten mijn lichaam zou treden; een tijd daarvoor was ik me op een keer ineens bewust geworden dat ik in een uittreding zat maar om er bewust uit te gaan, was nog wat teveel van het goede. Ik hield het tegen. Toen kwam ineens Anna aandenderen (zo voelde het echt en later bleek ook dat Anna en vriendin Judith in een heftig stukje zaten; eigenlijk wilde Anna zich er niet mee bemoeien maar vooruit!) en nam een gedeelte van m’n bewustzijn (meesleuren is ook een goed woord) mee naar de tussenruimte. Nu zag ik deze tussendimensie als een wereld op zich met mooie natuur met rondom me een gevoel van verschillende ruimten. Anna trok zich weer terug en Kyra kwam bij me. Ik voelde de aanwezigheid van zus Judith die daar aan het werk was. Kyra nam me mee voor iets anders maar het directe en verdiepte contact met de tussenruimte bleef me bij. In contact met Simone heb ik nu een veel duidelijker beeld van deze tussenruimte en de ruimte daarbinnen waar wij aan gewerkt hebben.
Tussenruimte
Simone, zus Judith en ik hebben het binnen de tussendimensie, of tussensfeer zoals Rosemarijn het noemt, mogelijk gemaakt dat een ruimte gecreëerd werd – de groene ruimte – die de mogelijkheid in zich heeft, zielen die net het aardse hebben verlaten in contact te brengen met de zielen die hier binnenkort naar toe komen. Er is hier sprake van woordenloze uitwisseling van ervaringen waar beide partijen wat aan hebben. Daarnaast zijn er andere ruimten met diverse doeleinden zoals de gele ruimte. In het stuk dat Simone heeft geschreven, werkt zij de functies van de tussensfeer en de verschillende ruimten daarbinnen, zoals wij dat ervaren, herinneren en al delend bij elkaar naar boven halen, verder uit.
december 2012
